Όταν καβατζάρεις τα σαράντα έρχεται η πρώτη συνειδητοποίηση της φθοράς, αρχίζουν οι πρώτες προειδοποιήσεις ότι δεν είσαι παντοδύναμος, ότι οι αντοχές αρχίζουν να μειώνονται. Και τότε αρχίζει η πρώτη ιδέα του θανάτου, ότι πια είναι ορατό το τέλος. Είναι πια και η πρώτη ουσιαστική παρουσία του θανάτου στη ζωή. Αυτό έχει διάφορες συνέπειες γιατί όπως είναι φανερό η καινούρια πραγματικότητα έρχεται συνηθέστερα με μια μεγάλη κρίση. Και ξεκινάς νεανικές τρέλες π.χ. καγιάκ κτλ.
Η νοσταλγία λοιπόν είναι μια διαφυγή, από τη τωρινή οδυνηρή πραγματικότητα της πρώτης παρουσίας της ιδέας του θανάτου και του τέλους της ζωής. Διαφυγή σε ένα χρονικό διάστημα του βίου που η ιδέα του ήταν παντελώς απούσα, δηλαδή στα παιδικά χρόνια. Για αυτό στη τρίτη ηλικία ο άνθρωπος συνεχώς ανατρέχει στο πιο μακρινό παρελθόν τότε που η ιδέα του θανάτου που τώρα είναι επί θήρας, ήταν παντελώς απούσα η έστω αμυδρά παρούσα.
Ψάχνουμε ανθρώπους που μας μεγάλωσαν για να επιστρέψουμε σε εκείνο το παρελθόντα χρόνο και να αισθανθούμε έστω τη προσωρινή απουσία του. Αλλά και οι ηλικιωμένοι πια που βρίσκουμε που ήταν συνδεδεμένοι με τη παιδική μας ηλικία, μας δέχονται γιατί είναι και για αυτούς μια διαφυγή στο κόσμο τον αθάνατο.
Η νοσταλγία λοιπόν είναι μια διαφυγή, από τη τωρινή οδυνηρή πραγματικότητα της πρώτης παρουσίας της ιδέας του θανάτου και του τέλους της ζωής. Διαφυγή σε ένα χρονικό διάστημα του βίου που η ιδέα του ήταν παντελώς απούσα, δηλαδή στα παιδικά χρόνια. Για αυτό στη τρίτη ηλικία ο άνθρωπος συνεχώς ανατρέχει στο πιο μακρινό παρελθόν τότε που η ιδέα του θανάτου που τώρα είναι επί θήρας, ήταν παντελώς απούσα η έστω αμυδρά παρούσα.
Ψάχνουμε ανθρώπους που μας μεγάλωσαν για να επιστρέψουμε σε εκείνο το παρελθόντα χρόνο και να αισθανθούμε έστω τη προσωρινή απουσία του. Αλλά και οι ηλικιωμένοι πια που βρίσκουμε που ήταν συνδεδεμένοι με τη παιδική μας ηλικία, μας δέχονται γιατί είναι και για αυτούς μια διαφυγή στο κόσμο τον αθάνατο.
Από το σπίτι μια τέτοιας γυναίκας γράφω αυτή την ανάρτηση που μένει μόνη σε ένα παλιό βυζαντινό σπίτι στη Σπάρτη και είχε να με δει από πέντε χρονών είναι ένας μοναχικός άνθρωπος που αφού πήρε τη σύνταξη του ήρθε εδώ στα περίχωρα της Σπάρτης βρήκε ένα εγκατελημένο σπίτι, το επισκεύασε και μένει έκτοτε εκεί μαζί με τα τρία σκυλιά και τη γάτα της. Σ’ αυτή λοιπόν τη γυναίκα που είναι 81 ετών και σε λίγο θα εκδώσει το βιβλίο της ζωής της και οργανώνει σιγά σιγά το πάρτυ που κάνει κάθε χρόνο στο τέλος του καλοκαιριού, ήρθα να δείξω πως να στέλνει μειλ και να σερφάρει στο διαδίκτυο.
Και βέβαια η γυναίκα αυτή είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη Ζάκυνθο γιατί δούλεψε εθελοντικά για μεγάλο διάστημα στο ορφανοτροφείο και τα παιδιά εκείνα ξέρω ότι ακόμα τη θυμούνται με νοσταλγία γιατί ήταν μια τρυφερή ανάσα στη σκληρή πραγματικότητα τους. Η συγκίνηση είναι μεγάλη από τέτοιες συναντήσεις και είναι πραγματικά εκτός από μια διαφυγή και μια γροθιά στο στομάχι του θανάτου που ενώ αυτός είναι ο απόλυτος χωρισμός εμείς επιμένουμε να Συναντιόμαστε Ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου