Για τα 150 χρόνια απο το θάνατο του Διονυσίου Σολωμού

Η εκκλησία του Άγιου Λύπιου και το πανηγύρι που γίνεται κάθε χρόνο την Κυριακή του Θωμά.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ

ΚΕΦ. 1

1. Εγώ, Διονύσιος Ιερομόναχος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, για να περιγράψω ό,τι στοχάζουμαι, λέγω:

2. Ότι εγύριζα από το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, όπου είχα πάει για να μιλήσω με ένα καλόγερο για κάτι υπόθεσες ψυχικές,

3. και ήταν η ώρα οπού θολώνουνε τα νερά, και είχα φθάσει στα Τρία Πηγάδια, και ήταν εκεί τριγύρου η γη όλο νερά, γιατί πάνε οι γυναίκες και συχνοβγάνουνε.

4. Εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Πηγάδια, και απιθώνοντας τα χέρια μου στο φιλιατρό του πηγαδιού, έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ νερό·

5. και το είδα σκεδόν γιομάτο, και είπα: Δόξα σοι ο Θεός·

6. γλυκιά η δροσιά που στέρνει για τα σπλάχνα του ανθρώπου το καλοκαίρι, μεγάλα τα έργα Του, και μεγάλη η αφχαριστία του ανθρώπου.

7. Και οι δίκαιοι κατά την Θεία Γραφή πόσοι είναι; Και συλλογίζοντας αυτό, επέσανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό.

8. Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους, ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλά;

9. Και αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των δικαίων οπού εγνώριζα, με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε, ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντάς το ανάμεσα στο φιλιατρό και στην απαλάμη μου·

10. και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω, και κοντά στο λιανό μου δάχτυλο έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση.

11. Εμνέσκανε το λοιπόν αποκάτου από τα μάτια μου τα τρία δάχτυλα μοναχά, και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο φιλιατρό, για να βοηθήσω το νου μου να εύρει κάνε τρεις δίκαιους.

12. Αλλά επειδή αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ,

13. ασήκωσα τα τρία μου έρμα, και έκαμα το σταυρό μου.

14. Έπειτα, θέλοντας να αριθμήσω τους άδικους, έχωσα το ένα χέρι μες στην τζέπη του ράσου μου, και το άλλο ανάμεσα στο ζωνάρι μου, γιατί εκατάλαβα, αλίμονον!, πως τα δάχτυλα δεν εχρειαζόντανε ολότελα.

15. Και [ο] νους μου εζαλίστηκε από το μεγάλον αριθμό· όμως με παρηγορούσε το να βλέπω πως καθένας κάτι καλό είχε απάνου του.

16. Και μου ήρθε στο νου μου περσότερο από όλους αυτούς η Γυναίκα της Ζάκυθος, η οποία πολεμάει να βλάφτει τους άλλους με τη γλώσσα και με τα έργατα·

17. και γυρεύοντας να ιδώ εάν μέσα σε αυτή την ψυχή, εις την οποίαν αναβράζει η κακία του Σατανά, αν έπεσε ποτέ η απεθύμια του παραμικρού καλού,

18. έπειτα που εστάθηκα να συλλογιστώ καλά, ύψωσα το κεφάλι μου και τα χέρια μου στον ουρανό και εφώναξα: Θε' μου, καταλαβαίνω πως γυρεύω ένα κλωνί αλάτι μες στο θερμό.

19. Και είδα πως ελάμπανε αποπάνου μου όλα τ' άστρα, και εξάνοιξα την Αλετροπόδα οπού με ευφραίνει πολύ.

20. Και εβιάστηκα να κινήσω για το ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου γιατί είδα πως εχασομέρησα. Και ήθελα να φθάσω για να περιγράψω τη Γυναίκα της Ζάκυθος.

21. Και ιδού καμία δωδεκαρία ψωρόσκυλα που ηθέλανε να μου εμποδίσουνε το δρόμο.

22. Και μη θέλοντας εγώ να τα κλωτζοβολήσω, για να μην εγγίξω την ψώρα και τα αίματα πού 'χανε, εστοχαστήκανε πως τα σκιάζουμαι,

23. και ήρθανε βαβίζοντας σιμότερά μου· όμως εγώ εκαμώθηκα πως σκύφτω να πάρω πέτρα

24. και έφυγαν όλα και εξεθύμαιναν τα κακορίζικα ψωριασμένα τη λύσσα τους, το ένα δαγκώνοντας το άλλο.

25. Αλλά ένας οπού εδιαφέντευε κάποια από τα ψωρόσκυλα, επήρε και αυτός μία πέτρα

26. και βάνοντας ο άθεος για σημάδι το κεφάλι εμέ του Διονύσιου του Ιερομόναχου, δεν το πίτυχε· γιατί από τη βία τη μεγάλη με την οποίαν ετίναξε την πέτρα, εστραβοπάτησε, και έπεσε.

27. Έτζι εγώ έφθασα στο κελί του Αγίου Λύπιου παρηγορημένος από τες μυρωδίες του κάμπου, από τα γλυκότρεχα νερά, και από τον αστρόβολον ουρανό, ο οποίος εφαινότουνα αποπάνου από το κεφάλι μου μία Ανάσταση.

Συνέχεια στο http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=381&author_id=47

Σε ένα λαϊκό μπαρ.

Τη Δευτέρα το βράδυ έζησα μια αξέχαστη βραδιά σε ένα ασήμαντο μπαρ σε μια λαϊκή γειτονιά. Κατά τις 12 η ιδιοκτήτρια μια αυστηρή παχουλή εξηντάρα τραγούδησε με τον άντρα της, έναν αλλήθωρο ασπρομάλλη, σόλο και ντουέτο αληθινά λαϊκά τραγούδια που σε μερικά άλλαζε τους στίχους όταν ήθελε να πειράξει κάποιο θαμώνα . Στην αρχή της βραδιάς μας έκανε παρατηρήσεις να πάμε όλοι στη μπάρα να πάρουμε ποτό-πως θα ζήσει το μαγαζί;- το κρασί και η μπύρα είχε δύο ευρώ. Κάποια στιγμή που τραγούδαγε χτύπησε το κινητό της που το είχε κρεμασμένο στο λαιμό σα μενταγιόν σταμάτησε το τραγούδι και απάντησε κανονικά και δυνατά για να ακούμε όλοι, τελείωσε και συνέχισε το τραγούδι Ήταν μια μυσταγωγία ακόμα και η ειλικρινής πρόζα με το κινητό. Ήταν μια αληθινή λαϊκή βραδιά από ανθρώπους που στο τόπο μας έχουν πια εξαφανιστεί όπως βέβαια και το λαϊκό τραγούδι.
Μετά της μια συνέρευσαν ένας βουλευτής και μια σταρ της τηλεόρασης. Οι άνθρωποι του ψεύτικου κόσμου εκτιμούν τα αληθινά διαμάντια .Φυσικά δεν έπεφτε καρφίτσα όλο το βράδυ. Σε κάποια στιγμή ένας άντρας και μια γυναίκα σηκώθηκαν και χόρεψαν φλαμέγκο .Στο τέλος της βραδιάς σβήνουν τα φώτα και μένει μόνο το καντήλι της Παναγιάς. Κιθάρα κρουστά και το ζεύγος των τραγουδιστών γυρίζουν προς τη Παναγία και αρχίζουν να παίζουν καντάδες για αυτήν. Η τρίχα κάγκελο .Η βράδια τελείωσε με αγκαλιές και φιλιά. Πήγα και βρήκα το σπουδαίο αλλήθωρο τραγουδιστή να τον συγχαρώ . Δε μου έδινε καμιά απάντηση .Δε θα βλέπει είπα. Ξαναπροσπάθησα καμιά απάντηση .Τη φίλη μου τη Πελαγία καλά την είδε όμως και της έσκασε ένα φιλί. Τη Δευτέρα το βράδυ κοιμήθηκα στις τέσσερις . Την άλλη μέρα πετούσα από το αεροδρόμιο της Σεβίλλης για Αθήνα . Ο λαϊκός άνθρωπος στην Ελλάδα έχει συνθλιβεί σχεδόν ολοκληρωτικά από τον εύκολο πλουτισμό-σε ποιό μπαρ της Ελλάδας η μπύρα έχει δυο ευρώ;- τη λαικοπόπ κουλτούρα και το εκτυφλωτικό φως της τηλεόρασης. Τι θα γινόταν αν κάποιος άνοιγε στην Ελλάδα ένα τέτοιο μαγαζί ; Νομίζω χαμός όπως και εκεί.

Ζακυθινά φεγγάρια και φιλιά.

Είχα ραντεβού στη χώρα με τον Διονυσάκη. Ο Διονυσάκης δε ξεκουνιέται για πάρα έξω, Χώρα και πάλι Χώρα. Τι να κάμω, κατέβηκα με το αυτοκίνητο παρκάρισα στη Λούμπα σε μεγάλο δημοτικό πάρκιν. Το οικόπεδο αγόρασε ο Δήμος από τα τεράστια έσοδα που προέκυψαν από τα ηλεκτρονικά διόδια που έχει εγκαταστήσει στις εισόδους της πόλης της ώρες αιχμής .Παρκάρισα και πήγα να πάρω το λεωφορείο που φεύγει κάθε 10 λεπτά και φτάνει μέχρι την Αγία Τριάδα. Προτίμησα όμως τα δημοτικά ποδήλατα που υπάρχουν εκεί κατά το πρότυπο του δήμου Τρικάλων –σημάδια των καιρών αυτές οι αντιγραφές- που παίρνεις δωρεάν ένα ποδήλατο και το επιστρέφεις ξανά στα συγκεκριμένα σημεία μέχρι να κάμεις τη δουλειά σου .Εξάλλου θα κινηθώ στο ποδηλατόδρομο που έχει κάμει ο Δήμος από τη Λούμπα, λιμάνι και μέχρι το Κρυονέρι που είναι μια αληθινή απόλαυση. Η πόλη με τα μέτρα που πήρε ο Δήμος για το κυκλοφοριακό έχει γίνει κούκλα. Πως τα κατάφερε ο Δήμαρχος και έχει δημοτική αστυνομία που είναι αμείλικτη στα παράνομα παρκαρίσματα και οι δημοτικοί υπάλληλοι κόβουνε ακόμα και του ίδιου κλίσεις είναι αξιοθαύμαστο. Μα είναι απλό είναι ο ίδιος ακριβοδίκαιος και ενέπνευσε στους υπαλλήλους του αυτό το πνεύμα. Τα έσοδα του δήμου έχουν αυξηθεί κατακόρυφα .Τα κομμάτια της Strata Marina με τις καταπληκτικές πλάκες έχουν αποκατασταθεί όσα καταστράφηκαν και έχει γίνει μια καταπληκτική ενιαία βόλτα από τον Άγιο μέχρι το Κρυονέρι.
Η πόλη έχει γίνει πολύ ελκυστική, ο τουρισμός έχει αυξηθεί και οι τιμές της γης έχουν πάρει φωτιά. Αυτό βέβαια χάρη στην οξυδέρκεια του δημάρχου να απορρίψει τα σχέδια για πάρκιν στο λιμάνι. Είναι ο άνθρωπος και λίγο κοσμογυρισμένος και είδε πως το κυκλοφοριακό σε όλες της πόλεις του κόσμου δε λύνεται με το να διευκολύνεις το παρκάρισμα στο κέντρο αλλά με το να κρατήσεις τα αυτοκίνητα στη περιφέρεια γιατί αν σήμερα χωρέσουνε σε ένα τεράστιο παρκιν είναι σίγουρο ότι σε πέντε χρόνια θα είμαστε εκεί που ξεκινήσαμε.
Έχει και πανσέληνο απόψε, και το φεγγάρι είναι μούρλια. Πήρα και ένα sms από μια φίλη. «Μπάμπη το φεγγάρι απόψε είναι σαν τα δικά σου! Φιλιά.».Εννοεί τα φεγγάρια που ζωγραφίζω. Αλλά εγώ διάβασα. «Μπάμπη το φεγγάρι απόψε είναι σαν τα δικά σου φιλιά.»
Μωρέ με τα ποδήλατα, τα φεγγάρια και τα φιλιά ξέχασα το Διονυσάκη. Ου ποιός τον ακούει τώρα, θ’ αρχίσει τη φαωμάρα. Έτσι όπως έγινε πια αυτή η Χώρα χάνεις τα λογικά σου.

Καλό Πάσχα

Ναί, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι τού οράν τά εμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν αδελφόν μου, ότι ευλογητός εί, εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Καλό Πάσχα

Υ.Γ. Αν βρεθείτε στο Τζάντε αυτές τις μέρες εκτός από τα πολυδιαφημισμένα έθιμα υπάρχει και το εξής συγκινητικό και πολύ ορθόδοξο. Το βράδυ της Αναστάσεως στην πλατεία Αγίου Μάρκου μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου από το Δεσπότη, ο κόσμος παίρνει ένα φυλλαράκι δάφνης από το καταστόλιστο βάθρο που γίνεται η ανάγνωση και το πάει στο νεκροταφείο να δώσει το μήνυμα της Αναστάσεως στους προσφιλείς του νεκρούς. Για όποιον ζει, εκτός από τη φυσική ζωή και τη μεταφυσική. Για όποιον οι προσφιλείς του νεκροί είναι παρόντες στη ζωή του. Αμήν.